de histoire van de kaarsen

Toen ik bij Anna dit berichtje las, was ik enerzijds gecharmeerd, omdat het ook speciaal voor mij was bestemd, maar toch begon ik alweer stilletjes te panikeren.

Want ik moet eerlijk toegeven, ik heb geen goede ervaringen met de combi kaarsen en examens maken. Een paar jaar geleden waren we rond deze periode een groot evenement aan het organiseren in Kortrijk. En ook toen had ik examens, net zoals ik morgen examen heb.

Toen ik in de evenementenhal arriveerde, de avond voor mijn examens, was mijn collega bezig met het aansteken van de kaarsen voor het evenement dat die avond dus ging plaatsvinden. Aangezien ik dus moest studeren ’s avonds, kon ik er niet bij zijn, maar ik moest mij geen zorgen maken, zo zei mijn collega, want de naar schatting vijfhonderd kaarsen, die werden allemaal speciaal voor mij en mijn examens aangestoken, en ik ging fantastische examens tegemoet. Ik meen mij nog te herinneren dat ik toen zei, dat ze daar niet moesten mee overdrijven, want overdaad schaadt…

’s Anderendaags was ik dus vol goede moed naar mijn examen gegaan, alwaar werkelijk alles verkeerd is gelopen wat kon verkeerd lopen. Ik ga u de details besparen, ik wil er liefst ook zelf niet te hard meer aan herinnerd worden, maar ik had na afloop van dat bewuste examen dus een nul op twintig. Een nul! (0, zéro, null, love voor wie het liever in tennistermen hoort…).

Sedertdien, lieve Anna, ben ik een beetje bang van kaarsen, behalve de kaarsen die daadwerkelijk in de kerk worden aangestoken, want God en Jezeke zouden niet toestaan dat er verkeerde dingen gebeuren met die kaarsen, maar van al de rest: bang. Jip, angstzweet en bloed en tranen en zo, als ik met brandende kaarsen wordt geconfronteerd in het aanschijns van mijn examens. Vandaar dat ik dus prefereer dat je gewoon even voor me duimt, of dat je mij een gebroken been toewenst (maar dan liefst in tengels), of dat je gewoon zegt: “hey, doe da goe” of zoiets simpels.

Maar laat die kaarskes maar achterwege, merci danku!

exhaust-ed x