Skapie!

Al jaren ben ik gek van schapen, en moesten we thuis plaats genoeg hebben in onze tuin, dan stond daar nu minstens één schaap te grazen. Alleen, we hebben maar een stadstuin en dus zeker geen plaats genoeg voor een skapie…

Vanavond kwam ik thuis, en toen stond ie daar, midden in de tuin! Mijn eigenste skapie!! Mijn madam weet toch altijd hoe ze mij kinderlijk plezier kan bezorgen!

Jieeeeehaaaa! Vanaf nu moet Mrs Ed nooit meer het gras afrijden! Fantastisch toch?
ik ben een gelukkige vrouw!

Nu nog een geschikte naam vinden… Ideeën zijn welgekomen!

ed x

The great escape

We hebben thuis een klein ommuurd stadstuintje. Groot genoeg voor heel veel bloemen, volkomen dankzij Mrs Ed trouwens! Mijn groene vingers… wel, die beperken zich tot het kunnen houden van vrouwentongen. En zelfs dan durft het soms nog es verkeerd gaan… Nu ja, een mens kan niet helemaal perfect zijn é, ik benader de perfectie al op zoveel vlakken… (en bescheiden ben ik ook ;-))

Het is er ook ideaal voor onze heilige drievuldigheid, ons kattengeweld dus. De muren zijn zo hoog dat de katten er niet op kunnen, waardoor we dus zeker zijn dat ze kunnen vluchten, en dus ook niet kunnen vergiftigd of omver gereden worden door een of andere weirdo. Super!

Voor wie dit zielig zou vinden, ze komen best nog aan hun trekken hoor, de katten zijn er al allemaal in geslaagd om plots in de keuken te arriveren met een vogel in hun bek. Allemaal, behalve ons Gerda, want die heeft een beetje last van overgewicht, en is derhalve niet van de snelsten.

Gisteren was ik buiten aan het lanterfanten. Plots begint Einstein zo bizar te miauwen, en op de terrastafel te springen, nog luider te miauwen, naar de tuin te lopen, terugkeren, bleiten bleiten, janken, krabben aan mijn been – auw! – , weer weg in de tuin…? Precies alsof hij bezeten was?
Ik vond dit uiteraard niet echt een normale reactie, dus ik haastte me mee in de tuin, en…!!!

GODV… Ah neen, ik wil wat minder beginnen vloeken, POTJANDORIE!
Zit ons Madame Jeanne wel niet bovenop de muur! Hoe ze er geraakt is, ik weet het biegot nog steeds niet. Feit is dat ze er was op geraakt, en als ik niet snel ging ageren, dan was Madame Jeanne riebedebie!

Ik begin mij daar te panikeren, loop eerst vijf rondjes rond onze tuin, merk dat ik nog niets gekalmeerd ben, dus loop er voor de zekerheid nog es vijf, ditmaal in tegengestelde richting – om mijn evenwicht niet te verliezen – en spurt dan, even snel en gedreven als haar kinders, onze atelier binnen op zoek naar een trapladdertje.

Na eerst mijn voet te hebben gestoten tegen den bak Tönissteiner, als gevolg daarvan ook nog mijn hoofd te hebben bezeerd aan een rondslingerende bezemsteel, waarna ik van armoe mijn hand op het pas gelatexte tapijt van Mrs Ed plantte en dus met een gelatext hand door het leven moet momenteel (is wel heel erg antislip!), kwam ik zwaar gehavend bij onze trapladder, sleepte die vliegensvlug naar buiten, en zwierde het ding open zo dicht mogelijk bij de tuinmuur.

Ons Madame Jeanne liep er nog steeds rond, zichtbaar tevreden over haar nieuw verworven plaats in de maatschappij. Einstein werd intussen bijna gek van frustratie dat Madame Jeanne als eerste de muur had veroverd, en niet hijzelf! Hij dacht het spelletje slim te spelen, dus zo snel ie kon begon hij zelf op het trapladdertje te klimmen!
Ik haastte me om dus eerst Einstein van de ladder te plukken en in de keuken op te sluiten, en deed daarna nog een tweede poging om de trapladder te beklimmen.

Natuurlijk had Mrs Ed weer haar kruid uitgedaan dit weekend, waardoor de aarde dus lekker losjes lag, en ik, zodra ik op de tweede trede kwam, dat trapje met een rotvaart in de mulle grond voelde schuiven. Dit onverwacht event zorgde ervoor dat ik op een heel erg wankel trapje naar boven moest klauteren, tegelijk nog moest flemen om Madame Jeanne te lokken, dit alles terwijl ik mijn evenwicht moest houden op mijn voet die pas was gestoten tegen den bak Tönissteiner.

Madame Jeanne vond het allemaal heel erg onderhoudend, en kwam zowaar tot bij mij, stootte met haar hoofd vleiend tegen mijn pijnlijk hoofd. Ik greep haar vast, en riep triomfantelijk: “Haha! Ik heb je!”
Madame Jeanne schrok van mijn luide stemvolume, en plantte haar vlijmscherpe nagels in mijn rug, ik schreeuwde niet potjandorie maar dat ander woord, waardoor ze blijkbaar bang van me werd en haar nagels nog dieper in mij duwde om te kunnen ontkomen, voelend dat ze haar nieuwe troon zou moeten gaan afstaan!!
Mijn latexhand had haar echter heel goed bij de pels vast en dankzij mijn antislipvel ben ik met kat en al – heelhuids zou ik het niet durven noemen – beneden geraakt.

Madame Jeanne werd door Gerda en Einstein uitgeroepen tot stoere heldin van de dag, en ik likte mijn wonden…

ed x

rd

gek zijn doet nog steeds geen zeer

Maar je zicht kan er wel een beetje troebel door worden!

Gisteren zijn we met de vriendjes gaan fietsen. Een tochtje van amper 35 km, die me heeft duidelijk gemaakt dat mijn conditie op dit ogenblik gelijk staat aan dubbel zéro. Ik heb er wel enorm van genoten, en het weer heeft verbazingwekkend goed stand gehouden.
Waar het bij ons in ’t stad de hele dag slecht weer was, bleek Torhout gespaard van miezerwolken en druilregens, en scheen zowaar een zonnetje! Het was dan ook de eerste dag van de zomer, dus de weergoden hadden wel iets te bewijzen…

Na ons tochtje, buiten geaperitiefd, heel lekkere cava gedronken, Gran Baron heette de godendrank, echt njammie! Het avondzonneke en het fantastische gezelschap maakten het helemaal af!
Daarna heerlijk gebarbecued, met heel lekkere rode wijn, waarvan ik de naam helaas ben vergeten, omdat het al een klein beetje aan het broebelen was in mijn hoofd.
Na het etentje ging vriendin N. buiten een sigaretje roken in haar tuin. Ze hebben daar ook een prachtige, strak gedesignde zwemvijver. N had al een paar keer allusie gemaakt dat ze het ruime sop ging kiezen, ik kon dat alleen maar toejuichen (uiteraard 🙂 ), en verdikke, deed ze het wel niet ook! Dat had ik niet verwacht! Met kleren en al zie ik haar naar de vijver rennen, ik dacht nog: “shit, die loopt te snel, ze zal nooit meer op tijd kunnen afremmen!” Maar ’t was dan ook niet haar bedoeling om te remmen! De crazy woman had gewoon in het ijskoud water gejumpt! hahaha

De rest van de bende natuurlijk direct naar buiten, waar N. ons begon uit te dagen… Zo van: “Ge durft nie…”

Nu mag men veel zeggen tegen mij, maar “ge durft nie”, tja, dat is gevaarlijk hoor. Wetende dat ik nog mijn fietskledij van ’s middags in de otto liggen had, nam ik een aanloop en… Ploensj! helemaal kopje onder!
Mo koud! Niet te doen!

Ik kom weer boven water, doe mijn ogen open, en bedenk dat ik toch niet zo goed meer zie precies… In al mijn enthousiasme was ik dus vergeten om mijn brilletje eerst van mijn neus te zetten, en in al mijn kinderlijk geweld was dat ding natuurlijk verdwenen. Daar stond ik dan, met bibberlippen van de kou, op de vloer van het zwembad te tasten naar iets wat kon lijken op mijn brilleke… In het stekedonker water!
N. zocht naarstig mee, al snel gevolgd door Mrs Ed, die eerst vakkundig haar kleren had uitgespeeld (de gebuurs van N. & N. zullen het geweten hebben 🙂 ) en dus ook het ijskoude sop indook! Zalig vond ik het, de spontaniteit van het moment 🙂

Al snel werden de grote hulpmiddelen bovengehaald en kwam vriendin I. met een schepnetje naar de vijver, en mochten we de vloer beginnen afscheppen in de hoop plots beet te hebben. Natuurlijk had ik snel beet, al was het wel het hoofd van N. dat in de schepnet belandde 🙂

Na ongeveer een half uur in het ijskoud water te hebben gezocht naar mijn brilleke, met drie intussen dus, voel ik plots iets aan mijn tenen dat niet normaal aanvoelde… Na enig ‘gefoefel’ kan ik het ding tussen mijn tenen naar boven halen, en warempel! De bril was terecht!
Nu ja, eind goed al goed dus!

Soms denk ik dat wij toch een beetje goed gek zijn. Doen jullie zelf ook zo’n gekke spontane dingen als je bij de vrienden op bezoek gaat? Ben heel benieuwd om hier es wat meer over te horen!

ed x