Minder broodje eet

Begin april ben ik gestart met Start 2 Run, in een loopvereniging. Da’s goed omdat ik mij dan meer gemotiveerd voel om het vol te houden. Da’s evenzeer goed omdat ik nu eindelijk weer es 3 dagen per week wat beweging heb.

Vanavond kon ik niet naar de loopclub gaan voor de training, en dus had ik besloten om in mijn eentje te gaan lopen. In ’t park achter ons deur.

’t weer was zalig. Een mooi zonneke, zonder dat het daarom al te drukkend warm was. Schitterend weer om een half uurke te joggen. Na een groot kwartier (’t was tegen dan al goe lastig voor me aan het worden), kwam ik een man tegemoet die ik nu en dan in het park tegenkom. Een buitenlander van een jaar of zestig schat ik hem. Toen ik hem naderde, stak hij zijn hand in de lucht om ne goeiendag te zeggen, en zei me dan in heel gebroken nederlands: “Minder broodje eet!”

Tegen de tijd dat ik echt doorhad wat hij verteld had, was ik hem al voorbij. “Wuk!”, dacht ik, “wat zegt die gast nu!” Ik werd boos. Die kerel durft nogal… Allez, ik moet zeggen, ik voelde mij op dat moment en tikkelke persoonlijk aangesproken door zijn uitspraak. Verdomd confronterend.

Ik weet natuurlijk ook wel dat ik veel te dik ben, vandaar dat ik er nu (eindelijk) echt iets wil gaan aan doen, maar dat “dienen vuilen marok***” mij zo moest beledigen… “Wacht maar”, dacht ik, “zodra ik hem weer tegenkom, ga ik roepen: Beter manieren leer”. Godverdomme toch…
Ik liep zowaar ne kilometer per uur rapper van ongeduld om het hem es goe te zeggen… (waarna ik dus na 200 meter al tennen asem was waardoor ik dus noodgedwongen weer wat vaart moest minderen (nog meer confrontatie!) )

Naarmate ik verder liep, zwakte mijn colère echter af, en kwam het besef. Die mens had gewoon gelijk. Hij keek naar mij, en zag een veel te dikke vrouw lopen die te veel broodjes eet. En laat brood en broodjes nu net mijn grootste zwakte zijn… Hoe verder ik liep, hoe meer ik er van overtuigd raakte, dat wat die mens daar tegen mij riep, in zijn gebroken Vlaams, doch met een oprechte blik en zonder sarcasme, echt een boodschap was, speciaal voor mij bedoeld. Ik moest onbewust aan mijn overleden oma denken… Ach, ’t zal wel niet…

Tien minuten later was ik bijna klaar met mijn training(ske), en toen was hij daar weer. Hij zag me, zag dat ik nog steeds aan het lopen was, en klapte in zijn handen en moedigde me aan, in een taal die ik niet begreep, maar in een lichaamstaal die ik helemaal begreep. Oprecht. Ik kan het maar zo aanvoelen…

Die mens had gelijk. De volgende keer dat ik weer neiging heb om een koek of broodje of boterham binnen te werken, zal ik eerst denken aan die man. En dan zal ik mezelf zeggen: “minder broodje eet!” En dan zal ik voelen wat ik vanavond allemaal heb gevoeld. En dan hoop ik dat ik sterk zal zijn, om het te laten liggen. En iets gezonds te nemen.

Ik leef weer op hoop, en dat allemaal dankzij een vreemdeling die het misschien beter bedoelde dan het er in zijn gebroken nederlands uit kwam. (en beweer nu asjeblieft niet het tegendeel, of ik ga weer boos worden in de plaats, en ik wil positief denken…)

ed x

incest

Een mens wil dat eigenlijk nooit geweten hebben. Zeker niet als het in je eigen familie is. Meer nog, binnen je bloedeigen gezin!

Maar ik kan het niet ontkennen.
Ik zag het met mijn eigen ogen.
Hoorde het met mijn eigen oren.

In ons eigen huis werd incest gepleegd.

’t ergste van al is dat het recht onder mijn ogen is gebeurd, zonder enige gêne, in de zetel, op anderhalve meter van waar ik zat.

Onze Karel heeft zich aan zijn zuster Gerda vergrepen! En ze vond het nog niet eens erg! Hij draaide er al heel de avond rond. Zij liet een beetje begaan. Ik dacht dat het een spelletje was. Maar toen beet hij haar in haar nek, draaide zijn rank slank lichaam helemaal over haar en besteeg haar gewoon! En zij deed mee!! Echt!

Ik was er helemaal gebouleverseerd van. Ik ben er nog steeds niet goed van… Dat had ik nu nooit verwacht sie.

Insect in eigen huis.
Ge moet het maar meemaken…

ed x

Bij nachte

Ik beleefde vannacht de schrik van mijn leven. Midden in de nacht werd ik wakker, Mrs Ed lag naast me, en had haar arm om me heen geslagen. Ik nam haar hand vast, en voelde dat haar hand ijskoud had. Ik was instant wakker, en een gevoel van angst en paniek sloeg me om het hart. Ik tastte en voelde haar arm die ook al helemaal koud was.

Naar het schijnt ben ik toen hard aan mijn madam haar arm beginnen trekken en ben ik luid haar naam beginnen roepen, alleen dat weet ik zelf niet zo goed meer.

“ZEG WAT DOE JIJ NU, WAAROM TREK JIJ NU AAN MIJN ARM!”, hoorde ik haar tot mijn grote opluchting roepen.
“Ik dacht dat je dood was, je hand voelde zo ijskoud aan en je hele arm was ook ijskoud!”, repliceerde ik.
“Jah, ’t zal wel zijn, ik lig al een heel eind met mijn arm boven het deken, en de kamer is niet verwarmd, vaneigens is mijn arm koud”, kreeg ik als nuchter antwoord.
“En slaap nu maar weer verder!”, gebood ze.

Ik heb waarschijnlijk nog een kwartier liggen shaken in mijn bed, zo geschrokken was ik! Echt, ik was er eigenlijk helemaal niet goed van. Ik dacht echt waar dat ik met een dood lijk in mijn bed lag, en ’t was niet Whitney Houston (god rest her poor poor soul).

Man man man, een mens kan toch verschieten bij nachte zulle…

Zijn jullie ook al eens heel erg hard geschrokken van iets bij nachte? Zoja, bevredig mijn en de andere lezers hun curieuzeneus en deel het met ons 🙂

scar-ed shitless x

Working at the car-wash

Toen ik deze week op de parking aan het werk naar mijn otto wandelde, zag ik hoe schandalig vuil ie was geworden door het zout en het stof. ’t Was verdikke bijna ne witten otto geworden en ’t zou nen donkergrijzen moeten zijn!

Ik besloot dan ook dat het hoognodig was dat ik ne pitstop deed aan de carwash in de buurt zodat ik het meeste met de hogedrukspuit zou kunnen wegwassen.
Daar aangekomen stapte ik uit, wisselde 10 euro in de ottomaat zodat ik een paar jetons kreeg, en liep naar de “spuitpost”. Ik stopte drie jetonnekes in de gleuf (ervaringsdeskundig als ik ben weet ik dat ik er 3 zal nodig hebben om mijnen toer te kunnen doen…), en nam de zwarte slang beet die de shampoo op mijn vuil beestje ging spuiten.

Nu moest ik eigenlijk al geweten hebben op voorhand, maar ‘k had er niet meer aan gedacht. Ik liep langs de zijkant van de otto, spoot ‘m helemaal onder de shampoo (Elsève?? Hoofd & Schouders??? ‘k weet het niet maar het rook wel frisjes), liep dan – al spuitende (I know it sounds weird) – naar de voorkant van den otto, goed naar boven kijkend of ik nergens een plekje oversloeg, en dan sloeg het noodlot bijkans toe!

Ik kom aan de voorkant van mijn otto, verzet ne stap naar links en begin daar plots wel weg te glijden langs alle kanten zeker! Echt, Bambi on ice had er geen ene lap aan! En nog een geluk dat ik die slang in mijn handen had, ik heb me echt aan die darm recht gehouden… Even vreesde ik al dat ik met mijn slang en al de grond ging pieperen, maar die schaamte is me gelukkig bespaard gebleven.

Ik had het eigenlijk toch wel moeten weten…
Men neme volgende gegevens:
1 carwash
1 vuile otto
1 carwashplaatske dat al de hele dag in gebruik is
1 zeer bevroren ondergrond
1 zeer bevroren bovengrond
1111 liter water

= gevaar

Maar ja, de deze hier zit liever met haar hoofd in de lucht te koekeloeren é…

ed x

Klassiek

Hebben jullie dat ook altijd? Als je naar klassieke muziek luistert, dat je dan vanbinnen helemaal slap en weerloos wordt? Ik weet niet precies waardoor dat komt, maar sommige klassieke stukken kunnen mij helemaal van mijn melk brengen. Dan voel ik mijn hart plots heel hard kloppen, draait mijn maag een half toertje naar rechts, net genoeg om mij een wee gevoel te bezorgen, krijg ik een krop in mijn keel en vullen mijn ogen met tranen.
Door deze bijvoorbeeld.

Ik bedoel, dat is toch om je ogen uit te janken zo mooi, zo pijnlijk mooi. Niets kan dat gevoel dan tegenhouden. Ik word gewoon helemaal overspoeld door sommige van die muziekstukken. Ondergedompeld. Geraakt door de samenzang en de harmonie, zo puur en alleszeggend.

Wie kan dat nu nog, zo’n mooie gevoelige muziek maken? Goch… Pfff, ik ben er weer even echt niet goed van.

Vandaag was er ook nog dit pareltje dat me bij de keel greep en me deed snakken naar adem. Hoe zeggen ze dat? Adembenemend. En dat kun je soms vrij letterlijk gaan opvatten. Je vergeet gewoon te ademen.

ed x

Zoektermen

Iedereen van jullie die zelf een blog schrijft, zal ze wel al soms gezien hebben: de zoektermen die anderen in google typen om zo bij je blog te belanden. Vaak zijn dat hele gewone dingen, maar zo nu en dan zit er daar zo wa teen en tander tussen zulle…

Vandaag tikte iemand in google “stofzuiger op tepel” in en kwam daardoor zowaar op mijn blog terecht. Ik was daar eerlijk gezegd een beetje van geschrokken, dat mensen bij mij terechtkomen door dergelijke zaken in te tikken in google. Allez, geef toe, ’t is toch niet om preus over te zijn é, te weten dat je zulke blogs schrijft… Over stofzuigers en tepels… Ik vrees ook een beetje dat de persoon die dat zoektermpje had ingegeven, ook niet direct naar mijn blogje op zoek was, maar eerder naar iets wat toch een tikkeltje pikanter was. Of wat denk jij?

Om toch enigszins tegemoet te komen aan de wensen van mijn lezers, wil ik nu een warme oproep doen aan alle dames die zich aangesproken voelen door volgende zoekterm: “ik zoek een vrau met dikke tiete“.
Bent u een vrau, heeft u toevallig twee enorme grote, dikke tiete, en voelt u zich gecharmeerd door deze romantische, warme oproep, aarzel dan niet en post een antwoordje op dit blogje.

Ik probeer je dan in contact te brengen met de auteur van de zoekterm, ongetwijfeld een intelligente, warme, creatieve man die gewoon heel graag een leuke vrau wil leren kennen, met dikke tiete weliswaar…

ed x

lopen

Straffe gasten daar bij de VTM.
Courageus ook. Echt.
Ik zou het alleszins niet kunnen.
En ze houden het echt wel vol ook.
Elke dag opnieuw.
Ik durf nu niet met 100% zekerheid zeggen dat ze het ook in ’t weekend doen, maar ‘k ben wel al zeker dat ze het dan toch op zijn minste 5 op 7 doen.
En dan ook nog zo laat op den dag.
En zo lang aan een stuk.

Goh goh.

Elke nacht opnieuw.
Neem nu vannacht. Ze starten zo ergens rond 1u. En ze blijven doorgaan tot morgenochtend, ik kan zelfs niet zien tot wanneer precies.
En dan lopen en lopen en lopen ze maar. Tot morgenochtend. En in zo’n weer zeg!

Chapeau aan de mannen van de VTM.
Voor hun onvermoeibaar nachtelijk lopen!

Chapeau!

ed x

Over hoe je oogst wat je zaait

Onze verwarmingsketel/boiler staat in een berghok. Vorige week merkte ik plots dat er een foutmelding op kwam. Toch maar even bellen naar de installateur. Hij wist me al gauw te vertellen dat  de ketel even moest ontlucht worden, en dat de foutmelding daarna weer weg ging zijn. Nog een korte mededeling hoe ik dat moest aanpakken om meer water in de ketel te pompen en ik kon aan de slag. Vijf minuutjes werk, no worries…

Maar…

Onze wijnkast, die net naast de verwarmingsketel staat, stond lelijk in de weg van de kraantjes die ik moest bedienen. Ik bekeek de situatie eventjes, deed een snelle interne analyse, en besloot om de kast te verschuiven, ver genoeg zodat ik bij de kraantjes kon. Ik deed de kastdeuren netjes dicht, sloot de kast, en begon de kast in mijn richting te trekken.
De “tricky part” was het gedeelte waarbij ik de kast een achttal centimeter moest laten zakken, omdat de kast, net als de verwarmingsketel trouwens, op een klein verhoogje stond. No problemo, dacht ik, ik zorg gewoon dat ik tegelijk eerst de twee voorste kastpoten van het verhoogje laat zakken, en daarna schuif ik het gewoon weer verder in mijn richting. I’m so smart…

Zo gezegd, zo gedaan. Ik trek aan het kastje tot de kastpoten net op het randje staan, en schuif het dan net iets verder, zodat de poten stillekes naar beneden zakken tot op de vloer. Dan hoor ik plots alle flessen – die ik, uit pure gemakzucht niet uit de kast had gehaald op voorhand – binnen in de kast schuiven, en schuiven, zie ik de kastdeuren – die ik echt wel goed had dichtgemaakt – zonder de minste moeite opengaan, en hoor én zie ik tot mijn ontsteltenis ongeveer dertig flessen lekkere champagne en rode wijn pardoes de grond ingaan.

KLINGEL KLANGEL GODVERKLENGEL!
NEEEEEEEEEN!

Plots bevind ik mij midden in de Rode Zee! Mijn broek is tot bijna aan mijn knieën kliedernat en plakt tegen mijn schenen aan. De indringende geur van champers en rode wijn walmt omhoog en penetreert mijn neus. En ik? Ik sta verstomd naar beneden te kijken en overschouw de schade. GODVERDOEME TOCH E GIJ KIEKEN, GIJ DOM KONIJN, GIJ… GIJ.. GIJ GRRRRRRRRRRRR.

Think, Edje, Think
Kalm, Edje, Kalm

Hier en daar ontwaar ik nog een fles die niet in duizend brokskes is gevallen. Ik raap ze op en bedenk snel een rampenplan, onderwijl nog steeds onverwijld vloekend om mijn eigen luiheid. Ik haal een emmer, vuilblik en stoffer, en begin eerst het glas op te vegen. Daarna komt mijn Vileda Ultramax Mop op de proppen om de wijn weg te werken.

Wat een werk! Maar ja, volledig mijn eigen schuld, dus ik probeer niet te veel te zeuren… Ik mop en mop en mopper nog wat meer, tot ik stilaan weer de vloer zie na de zondvloed. Het einde is in zicht… Mijn lesje is geleerd… Zeker twintig minuten heb ik staan moppen.

En dan besloot de Überwereld om mijn neus nog eens goed in mijn luiheid te wrijven.
Ed: MEET KARMA!
Ik duw mijn fancy Vileda mop in mijn fancy Vileda emmer, met uitwringstuk (of course, ik ben een beetje lui, remember?) en duw blijkbaar danig hard dat mijn hele emmer wijn radicaal kantelt en ik in no time opnieuw in de Rode Zee lijk te staan… Ik kon gewoon helemaal herbeginnen!

Gejankt heb ik. Gejankt. Ik geef het eerlijk toe. Ik heb er naar staan kijken en ben beginnen janken. Om kort daarna te beginnen gieren. Van klare miserie wel te verstaan.

Karma. Pfoeh…

(R)ed x

Fidel

Een tijdje geleden mochten Mrs Ed en ikzelf bij een collega van mij langs om hout te gaan halen voor onzen houtkachel. Zij heeft namelijk een half bos naast haar huis, dus was het geen probleem om wat sprokkelhout te verzamelen om dan in ons kachelke te draaien. Naast haar echtgenoot, heeft ze er ook nog een koe rondlopen. Ik bedoel, niet echt een koe hoor, maar wel een hond die bijna zo groot is als een koe, Fidel, de reusachtige Deense dog.

Daar aangekomen begonnen de Mrs en ikzelf in het bosje rond te zoeken naar hout dat op de grond lag. Fidel was vanaf minuut één niet meer bij Mrs Ed weg te slaan. Hij vond haar blijkbaar superleuk en volgde haar dan ook op de voet. Op een gegeven moment hurkt Mrs Ed voorover om een blok hout op te rapen, en dan gebeurde het… Fidel (niet castro dat zal snel duidelijk worden) sprong bovenop mijn Mrs, die op dat ogenblik helemaal voorover gehurkt zat! Nu moet je wel goed begrijpen dat mijn Mrs misschien 52 kilo weegt met haar haar nat, en dat den Fidel er minstens 80 weegt, zonder zijn kort haar nat… Ik zie mijn Mrs voorover vallen, op haar knieën, en den duidelijk niet gecastreerde Fidel boven op haar!

Mrs Ed was blijkbaar den Fidel zijn type vrouwtje, want hij begon mijn madam echt gewoon te bestijgen. Mijn Mrs begon te roepen, maar was geen match voor de 80 kilo zware spierbundel, die haar in een stevige houdgreep vast had en intussen duidelijk een beetje bronstig aan het worden was.

“EEEEEELLLLLPPPP”, riep mijn Mrs. Ik lag inmiddels plat van het lachen, het beeld was hilarisch, de mijne daar aan het panikeren en skruwelen met dat zware beest bovenop haar… Niettemin haastte ik me naar haar toe, en probeerde uit alle macht om Fidel van haar rug af te krijgen.

Tevergeefs. Dat beest hing op haar alsof zijn leven er vanaf hing, en ging er duidelijk een zware strijd van maken om zijn “werk” te kunnen afmaken op de rug mijn vrouwke, die dus werkelijk geen kant op kon. Het feit dat ik serieus de slappe lach had, hielp natuurlijk voor geen meter. Ik kreeg dat beest er met geen stokken vanaf!

Inmiddels was het vrouwke van Fidel ook op al de commotie afgekomen, maar ook zij kon de koe niet van mijn madam haar rug krijgen… Snel riep zij er haar man bij, die binnen in huis bezig was. Hij kwam te lope aangesneld, en samen met mij werd Fidel, il non-castrato, van mijn madam haar rug geplukt.

Arme Mrs Ed, zowaar gevioleerd door een great danish…
Ze kon er precies toch minder mee lachen dan ikzelf 🙂

ed x

de gazetten

’t Is toch wel wat te zeggen hoor als je vandaag de dag de gazet openslaat. Allez, openslaan is eigenlijk in mijn geval niet eens meer aan de orde, want ik lees mijn gazet op het internet, niet in techt.

Maar ’t is wel waar hé, je wordt toch echt niet vrolijk als je de gazet leest. Ge kunt het zo ziek en fucked up niet bedenken, of er is ergens wel een verdwaalde gek die het heeft gedaan. Zo negatief en triest niet verbeelden, of het is wel echt gebeurd, hier, of ergens anders in de wereld…

Vandaar dat ik de gazetten nu regelmatig uitpluis op zoek naar wat positieve berichten, tekstjes met iet of wat een aaibaarheidsfactor hoger dan die van Piet Huysentruyt of toch tenminste naar berichten met een heel hoge intellectuele waarde. Ik ben wel maar eergisteren begonnen, dus ge moet nog niet te zot veel verwachten é daarvan… (It will get better…)

Kato lanceert nieuwe single ‘Break Out’

Woohoow! Dat is nu es het beste nieuws dat ik in weken heb mogen vernemen! Nu ga ik op het werk niet langer om de 3 uur aan mijn oren geteisterd worden door die onnozele flamingo die ze op die stomme radiozender van op mijn werk spelen – MNM, need I say more… 😦

Denen vieren 40ste troonjubileum van koningin Margrethe II

Ik ken die Margrethe van haar noch pluimen en ze interesseert mij ook geen ene reet, maar ’t was tenminste geen negatief bericht, dus ’t is welgekomen…

Vlaamse ‘Oh Oh Cherso’ vanaf 27 februari op 2BE

neeneen, delete da maar rap weer… ’t Was een misse…

Hazel (27) heeft twee vagina’s: “Ik ben ook twee keer ontmaagd”

In de categorie “intellectueel interessant” vond ik dat deze niet mocht ontbreken. Hazelnoot, een meisje van 27, blijkt namelijk niet 1 maar 2 poesiekatten te hebben! Lijkt me leuk, hoor ik jullie al denken (vooral het mannenvolk), maar neen! Niets is minder waar. Da kind heeft dus ook 2x pre-menstrueel gedoe per maand en dus echt ook effectief 2x per maand de regels é.

Sorry hoor, maar dat is er dus over é. Als lesbienne moet je al 2 maandstonden per maand doorworstelen, maar 3 da’s toch van het goeie teveel voor bibi. ’t Kind verklaart trouwens zelf dat als ze ooit zwanger zou worden langs het ene gat, dat ze zal moeten opletten dat ze dan ook niet bezwangerd wordt in haar ander gat. Allez, dat laat toch niets meer aan de verbeelding over é…

Neeneen, maximaal 1 vajayjay dus voor ondergetekende…

ed x

B&H

Naast het maken en onderhouden van websites, doe ik ook al een tijdje computerherstellingen aan huis voor mijn bijberoep. Ik maak daar niet super veel reclame mee of zo, maar met wat mond-aan-mondreclame moet ik toch regelmatig her en der es langsgaan voor nen kapotten computer. En via via was ik nu ook weer in contact gekomen met iemand bij wie de pc was vastgelopen en die er geen weg meer mee kon. De broer van een vriendin van Mrs Ed, was hij.

Gisterochtend om 10 uur had ik afgesproken. Ik bel aan, en een verfomfaaide heer met een vuile baard van zeker 5 dagen ver opent de deur.

“Ah, ’t is voor den computer zeker dajje komt? Kom mo binnen.”
Dus ik daar bij die vent binnen, in een klein, donker, rokerig huisje, met de gordijnen nog haast allemaal dicht. De pc stond in een ietwat beter verlichte nis in de living. “Kijk mo ne keer wat der an zou schelen, want ik weet et niet”, zei hij met een doorrookte rochelstem.

Ik zette mij neer aan zijn bureaustoel en schoof mijn stoel richting bureau. Ik keek naar zijn laptop, en bedacht al direct dat ik later goed mijn handen ging moeten wassen. Het scherm van zijn laptop werd wellicht nog nooit es afgefrot, en tussen de vuile toetsen zag ik overal tabakrestjes en as en nog substanties waar ik liever niet meer aan herinnerd word.
Jakkes, dacht ik, en probeerde niet te denken aan al de bacterietjes die er ongetwijfeld aan hingen. Ik drukte op de aan/uit knop van de laptop om ‘m te starten, en keek intussen wat rondom mij.

Dan viel mijn oog op zijn asbak. “Vlaams Blok” zag ik op de zijkant van de asbak staan. Ik voelde dat mijn wenkbrauwen in de lucht gingen. Ik keek nog wat verder rond, en zag plots een krantenartikel aan de muur hangen. Een beetje vergeeld, dat wel, maar de titel van het artikel sprak boekdelen: “Bijeenkomst Blood and Honour in Eernegem”. Jah… ik vermoed dat mijn wenkbrauwen het toen alweer deden, hoewel ik stilaan begon te denken: hou je gezicht maar gestreken Ed…

Intussen was de laptop helemaal opgestart, en staarde ik recht naar een bureaubladachtergrond met een duidelijk zelfgemaakte foto van een optocht van datzelfde Blood and Honour, compleet met vlaggen en hakenkruisen en al. Mijn billen nepen instant wat gespannener tesamen, mijn wenkbrauwen, wel, die hadden echt dringend nood aan botox, zodat de expressie op mijn gezicht wat minder duidelijk ging worden.

Daar zat ik dan. In het hol van de leeuw. In het nest van de arend.
Ik, een doorgewinterde lesbo, met Joodse, turkse en marokkaanse vrienden, met homo-, lesbo- en transgendermaatjes, zelfs zowaar met Walen en Fransen in haar vriendenkring.
Daar zat ik dan…
En dronk koffie, met de vijand…
Hij zou het es moeten geweten hebben…

Creep-ed x

violist op een dak

Al sinds ik was afgestudeerd anderhalf jaar geleden, had ik de Joodse schoolvriendin niet meer gezien. ’t Is toch een specialleke hoor die Joodse vriendin.  Licht geïntrigeerd ben ik eigenlijk…  en vereerd ook wel.  Dat ik voor een klein stukje mag “intreden” in haar zo gesloten wereldje…. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ze me onlangs mailde of ik zin had om naar Fiddler on a Roof te gaan kijken in de Antwerpse Stadsschouwburg.  Nu ja, in haar mail vroeg ze me of ik zin had om naar zo een dinges te gaan zien, ik zei… o, en waar zou je dan graag willen gaan, in Gent of Antwerpen, waarna zij antwoordde: “Wat leuk dat je me uitnodigt!”  Begrijpe wie begrijpen kan, maar ze is toch hartelijk “de joodse vriendin”, dus ik had er wel zin in!

Ik vroeg haar wanneer het haar paste.
Elke dag, mailde ze me terug.
Behalve op zaterdag, stuurde ze direct daarna.
Yeah right! Ik wist nu intussen ook al wel dat ze niet naar de voorstelling zou geweest zijn op de sabbat…

Mrs Ed wilde ook wel mee naar Antwerpen. Maar dan wel om te shoppen. En om kennis te maken met de Joodse vriendin natuurlijk. 3 uur stilzitten is sowieso niets voor haar. Dan denk ik dat ze in die tijd al eigenhandig de stadsschouwburg zou behangen hebben… Ik wist op voorhand zelf ook niet dat het zo lang ging duren! Nu ja, ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit eerder naar een musical was geweest, dus het was wel een klein beetje avontuur.

Om kwart voor drie stond ik klaar aan de ingang van de schouwburg. Mrs Ed ging een parkingplaatsje zoeken en daarna op koopjesjacht gaan.

De Joodse vriendin was hopeloos laat, net 5 voor 3, en de show begon om 3uur.
“Zou ik nog naar het toilet gaan”, hoorde ik haar nog vragen. Dat doet ze wel vaker hoor, haar “wereldse” vriendin vragen wat ze moet doen. Over de vreemdste dingen eigenlijk…
Nog voor ik kon zeggen, “ga maar nog snel”, was ze me al te snel af en zei, “geen tijd meer”, en liep de trap al op naar onze plaatsen.
Oké, ze had dus toch een eigen willetje, nice 🙂
Net voor het doek omhoog ging, namen we toch nog plaats.

In geen tijd zat ik helemaal in het verhaal, dat ik eigenlijk ook al van haar noch pluimen kende. Het was supermooi gebracht allemaal, de acteurs waren heel naturel en goed op elkaar ingespeeld, en ik vond het absoluut een pluspunt in het verhaal dat het podium heel erg sober was ingericht. Alleen vond ik het wel een beetje spijtig dat de Joodse vriendin werkelijk om de haverklap op haar uurwerk zat te kijken, en dat terwijl het toch echt wel mooi was? Echt, minstens om de 5 minuten draaide ze haar hand, en checkte ze hoe laat het was. Allez, dacht ik, wat heeft die nu toch?

Nu ja, ik wist al op voorhand dat ze waarschijnlijk al goed had nagezien waarover het stuk ging, en of het wel mocht dat ze daar naar toe ging gaan.  Dus dacht ik…  jee die verveelt haar waarschijnlijk?

Na een klein anderhalf uur was het pauze.
Zodra de lichten opnieuw aan gingen, schoot Joodse vriendin recht uit haar stoel, en zei me, neen riep me haast toe: “Ik moet NU naar de WC!” En weg was ze! We zaten ongeveer in het midden van de rij zitjes, en op haar weg naar het gangpad liep ze dus bijna mijn bejaarde buurman omver, duwde twee van zijn vier kleinkinderen pardoes weer in hun stoeltje, en struikelde nog over de oma op het einde van de rij. Die had duidelijk niet snel genoeg haar benen opzij kunnen schuiven.En dan schoot ze als een pijl naar de uitgang, en ik keek haar na, me afvragend hoe zij in godsnaam langs 6 mensen was kunnen passeren terwijl er eigenlijk gewoon géén plaats is om te kunnen passeren als de mensen nog neer zitten in hun stoelen.

Na 5 minuten was ze er terug, duidelijk verlicht en opgelucht.
“Ik zat dan nog eerst nog in de bezemkast in plaats van op het wc”, zei ze.
“En heb je daar dan geplast”, vroeg ik haar?
“Net niet”, zei ze smalend. 🙂

Heerlijk vond ik het dat de joodse vriendin plots uit haar “schelp” begon te komen….  waar een plas allemaal niet goed voor is.

Daarna volgde nog een uitgebreide plastische beschrijving van de grootte van haar plas, en dat ze het gevoel had dat het uit haar ging lopen als ze rechtstond enz enz… Let op, een mens kan nooit genoeg achtergrondinfo geven over de pipi en de kaka vind ik, als wij met vrienden samenkomen, dan kun je er donder op zeggen dat het in de loop van de avond wel eens daarover zal gaan! Maar ik dwaal af…

Eigenlijk is het wel vreemd dat wij zo goed overeenkomen, de joodse vriendin en ik. Zij is echt van de strikste strekking joden die in Antwerpen leven, en haar o zo orthodoxe manier van denken en leven staan eigenlijk lijnrecht tegenover mijn manier van leven en denken. Maar toch, ça marche, dus denk ik daar niet te vaak over na.

Na de voorstelling zijn we er nog ene gaan drinken.  Mrs Ed kwam recht van de Meir aangevlogen en gaf de vriendin 1 van haar verpletterende handdrukken.  Ik zag dat de vriendin niet goed wist wat te doen met al dat vleselijk contact.

Dan een verdoken café binnen.  Aja, wij mogen niet gezien zijn in haar gezelschap door haar gezelschap.  Een koosjere cola besteld.  Nog een korte babbel en kennismaking met mijn Mrs,en off she was…  opnieuw haar wereld binnen…

Het was een fijne middag. Maar je zit de rest van de godganse dag wel met dat deuntje in je hoofd hé…

Deidel diedel deidel diedel dom…

ed x

Sorry a tutti

Last post: 19/04/2011.
In Ieper doen ze dat niet hoor, zo lang wachten om nog eens van zich te laten horen. A neen, die mensen staan elke dag trouw op post om hun last post te laten horen.
Maar ik ben niet van Ieper, en ik heb dus wel zo lang gewacht.

Al dagen aan een stuk is mijn Mrs Ed mijn blog aan het herlezen. “Van pure armoe”, zoals ze – behoorlijk theatraal als je het mij vraagt – om de haverklap doorsteekt, “want gij laat al je lezers gewoon in de kou staan”. Om de haverklap hoor ik haar lachen, soms gesmoord, soms grinnikend en ook soms echt luid en hartelijk. Dat deed me deugd.

En nu voel ik me dus superschuldig en zie ik mij dus bij deze genoodzaakt om mij te verontschuldigen voor mijn verwaarlozing.
Diezelfde verwaarlozing die er dus voor heeft gezorgd dat ik dit jaar ook de Secret Santa aan mij heb voorbij laten gaan, sorry Tessje, ik heb dus wel watertandend aan de zijlijn staan kijken, en heb ook stillekes binnensmonds zitten foeteren dat ik niet heb meegedaan, terwijl ik er stiekem wel veel zin in had.

Bongo

Jullie weten het wellicht wel, of misschien ook niet, maar ik ben zopas van job veranderd. Van mijn collega’s kreeg ik een bongobon Honden Welkom, waarmee we met de hond mee, een avondje konden gaan hotelieren in een hotel ergens in Belgie of omstreken. Ik was er zo content mee dat we beslist hebben om er direct gebruik van te maken ook. We bladerden in het boekje, tot Mrs Ed plots met een leuk idee op de proppen kwam: “Waarom parkeren we onze auto niet ergens rond Wervik of zo, en wandelen we dan te voet langs den binnen tot in Ieper? Het Novotel staat toch ook in da boekske?”
Warempel, dat Novotel stond ook in da boekske… Ik voelde mijn kuiten al wat gespannen worden, maar toen bleek dat het dus tweemaal om een tocht van een goeie 14 kilometer ging gaan, en toen bovendien duidelijk werd dat Frank voor vrijdag en zaterdag nog schoon weer voorspelde, was het verdict snel gevallen. Ik belde het Novotel en maakte de reservatie. Wat klonk dat op een vreemde manier vertrouwd in mijn oren :-), jaja, twee personen en een hondje, met een bongobon “Honden welkom”. Nog even bevestigen via de website van bongo en ’t was in de sjakosj!

Vrijdagmiddag zijn we dan vertrokken, met den otto naar Kruiseke, alwaar we een parkingplekske vonden onder de kerketorre, lekker makkelijk moesten we ’s anderendaags niet goed meer weten waar we precies geparkeerd hadden… De Ludo uit den otto gehaald en hup met de beentjes. En echt, Frank had niet gelogen. Het was zalig weer die vrijdag. We liepen door ons schone westvlaamse landschap, met curieuze koeien, en dartele paarden (allemaal grote honden voor onzen kleine hond), met wel duizend bloemen die allemaal prachtig in bloei stonden. We stopten in het bruinste café van Zandvoorde, voor nen lekkeren koffie – allez, een filterkaffietje, mo ’t heeft toch gesmaakt, en daarna vervolgden we onze weg.

Tegen te zessen waren we er, in Ieper! De hond zijn tong hing bijna op de grond toen we het hotel binnenwandelden. “Hello, can I help you”, vroeg de receptioniste. “Yes you can!”, antwoordde ik met een stiff upperlip, waarna ik toch maar in het Nederlands vervolgde. Het madamke achter de balie wist niet goed of ze het grappig moest vinden of wat, maar Mrs Ed en ikzelf hadden de meeste leute van de wereld. Het acuut suikergebrek na een hele middag flink stappen, kan ook aan die basis van ons slap gevoel voor humor gelegen hebben natuurlijk.

Eens boven besloten we om eerst even te gaan relaxen, want Mrs Ed had gelezen dat er een hammam was bij de fitnessruimte. Wij daar naartoe. Man man man, haja, ’t was een stoombad hé… daarmee is ook alles gezegd, de volgende keer neem ik zelf wat eucalyptus mee om voor de goeie geur te zorgen 🙂 Maar ’t stoomde gelijk ne fluitketel op volle toeren! En als we nog wat in elkaars richting bliezen, kon je den anderen biekans verbranden van de hitte hihihi, machtig! Hilariteit alom!

Terug op de kamer, rap nog een douchke genomen en dan gaan eten op de markt in Ieper, allemaal supergezellig!
De Ludo was ook echt een voorbeeldige hond, waarschijnlijk omdat hij een beetje uitgeput was van zijn grote wandeling 🙂

Eens we dan terug op de kamer waren, wilde Mrs Ed graag nog een uitgebreid badje nemen.

En ton gebeurde het.

Toen ze gedaan had met haar bad, trok ze de stop uit het afvoerputje, en toen kwam het.
Het water…

Al het afvoerwater stroomde langs alle kanten de badkamer binnen, tesamen met vreemdkleurige substanties die verschrikkelijk gruwelijk geurden!! Zodra ze de stop er terug in stak, stopte ook het afvalwater met overstromen. Ze stond zij daar in haar pietjeblootje in een bad waar ze niet meer uit kon omdat ze dan echt in str…water ging stappen! Na enige aarzeling, trok ze nog es de stop eruit, mo mannekes ’t was direct weer van datte! De stop er weer in gestoken, handdoeken rond gelegd om het meeste vuil water weg te doen en het bad uit:-)

Ik ben dan toch maar voorzichtigskes naar de balie gewandeld om dat even te gaan melden, da madamke schrok zich een ongeluk en geneerde haar immens (sounds familiar???? hahaha)
Een nieuw kamernummer én twee compensatiedrankjes rijker (jippie, more than I bargained for!), mocht ik weer naar boven en konden we uit onze beerputkamer en naar een vers welriekend kamerke, waar we wijselijk ver weg bleven van het badwater!

ed x

ed en de prijskamp

“Nu moet je daar toch maar es aan meedoen”, zegt Mrs Ed me vanavond. Ze duwt een uitgescheurd blad uit de gazet in mijn handen. Een blad met twee puzzels. “Als je ze correct kan invullen kun je er mooie prijzen mee winnen”, vervolgt ze overtuigend.
Ik bekijk de prijzen die je ermee kunt winnen, en word direct al een beetje enthousiaster. Nu staan daar wel twee dingen op waarmee je mij echt wel kunt bekoren. Voor de gewone Zweedse puzzel kun je een Sony Vaio laptop winnen. Jah, met een laptop kun je mij ALTIJD wel een plezier doen, mijn nerdhart maakt al een klein sprongetje bij het gedacht alleen al. En ik ben goed in Zweedse puzzels. Laptop, come to mama!
Voor de tweede puzzel staat er een Senseo koffietoestel te winnen. Dat hebben we al zelf. Máár! Dit is geen gewone Senseo! Neeneen, ’t is een Senseo Latte Select! Whoohoow, Caffé Latte, come to mama! En al vind ik Sudoku’s best wel moeilijk, ik moet en zal dat ding invullen en ik zal die Senseo richting Casa di mama brengen 🙂

Vol goede moed begin ik met de eerste puzzel. Oude lengtematen, dierengeluiden, tennistermen, persoonlijke voornaamwoorden, maar ook rivieren in Duitsland, bijwoorden, alles krijgt netjes een correcte invulling, en al snel vind ik de oplossing: autosport. In het begin las ik autisport, maar mijn nummerke vier had ik ergens verkeerd ingevuld. Klein foutje. Niets ernstigs…

De sudoku dan. Mannekes, da was andere koek. Meestal heb ik met de eerste twee kottekes en rijkes of kolommekes niet zoveel problemen. Maar dan é… Meer dan anderhalf uur heb ik er op zitten zwoegen om uiteindelijk toch de juiste oplossing te vinden. *trots*

Ik nam mijn gsm, en smste de juiste oplossing voor de sudoku, DS12 677 naar het wedstrijdnummer 6038. Fwiet. Verzonden. Snel typte ik mijn tweede antwoord autosport ook naar 6038. Terwijl ik dit aan het typen was, kreeg ik een nieuw smsje binnen. Ik opende de sms, en las: “Dit is een foutboodschap van 6038. Misschien is uw oplossing fout of onjuist gespeld of heeft u een punt of komma achter de oplossing gezet.” Hmm, misschien had ik iets fout gedaan? terwijl ik de sms opnieuw ingaf , kwam er al een tweede sms binnen. Opnieuw zogezegd een verkeerde boodschap. Da’s raar, bedacht ik me, die tweede had ik echt juist ingegeven!
Ik nam mijn krantenpapier opnieuw bij de hand, en las nog eens of ik alles juist had gedaan…

Plots viel mijn oog op een paar zinnen die in kleine lettertjes getypt waren. Deelnemen kan t/m 03/04/11 tot 23.59u.
Ik neem mijn gsm en lees: 06/04/2011.
AARGH! Mrs Ed!! Die godv… Met al haar fantastische ideeën ook altijd…
:-S

ed x

Acrobaat

Karel:

• katbeest
• merk: devon rex
• geslacht: mannelijk (allez, dat denkt hij toch, maar hij zit niet langer op zachte balletjes…)
• gestel: slank
• gewrichten: superlenig
  • gevolg: acrobaat in huis

Vanavond heeft hij een Houdini’tje gedaan in onze keuken. Want daar staat een zwarte ton waar het hout in verzameld wordt dat we in de kachel proppen om ons huisje lekker warm te maken. En nu had onze acrobaat wel het gedacht gekregen om op het boordje van die ton te balanceren, waardoor de ton is omgekieperd, en klem kwam te zitten tussen de houten kist waar de ton op stond en de schuifdeur. En nu moet het wel lukken zeker dat onzen Houdini binnenin de ton zat, half verpletterd tussen een hoop houten latten, planken, en boomstammekes! Man man man, wat een gedoe!

Onze trotse, stoere Karelman, als een garnaal in een mandje! En bleiten, mo bleiten dat hij deed. Stoere vent!
Gelukkig dat ik thuis was om hem te redden uit zijn benarde situatie 🙂

ed x

dokterdingen

Vanavond was ik even naar Vitaya aan het kijken. Er liep net een docu over een spoeddienst ergens in Engeland.

Een eerste man had een stamp van een paard in zijn gezicht gekregen (auch!) en moest dringend geholpen worden. Een andere man, een motorrijinstructeur (wat een woord zeg…), had een ernstige enkelbreuk opgelopen toen hij viel en zijn voet klem kwam te zitten tussen zijn motor en het voetpad (auch!). Door de complexe breuk kreeg de voet geen bloedtoevoer meer, en dus moest die zo snel mogelijk gerecht worden (auch!). De man had al een ferme dosis morfine gekregen om de pijn wat te verzachten (auch!) maar kreeg daarenboven ook nog een ferme shot ketamine waardoor hij letterlijk op wolkjes leefde en volkomen uit den haak was (no more auch!). Met twee man trokken ze en sleurden ze aan dat been en kregen ze uiteindelijk zijn voet weer in een rechte positie (zonder de minste auch!!), en moest ik bijna overgeven en voelde ik zweetdruppelkes op mijn bovenlip verschijnen.

Hoe langer ik keek, hoe misselijker ik werd, maar toch moest ik zien hoe het eindigde. Mijn respect voor dokters en verplegers groeide weer met de minuut. Elke dag opnieuw rukken zij uit en stellen alles in het werk om mensen zo goed mogelijk te helpen, vaak met een grote dosis creativiteit, al klinkt dat woord in deze context misschien wel een beetje misplaatst.
Maar toch, omdat stampman (auch) door de paardenstamp een opengereten neus had (auch!), die uiteindelijk nog ernstiger beschadigd bleek dan eerst gedacht, moest de chirurg uiteindelijk een stuk huid van de bovenkant van het hoofd van die mens nemen en daar een nieuwe neus mee construeren. Auch! Auch! Auch!

Maar wel fantastisch dat zoiets mogelijk is, want anders liep die mens rond met een groot gat in zijn neus…

Toch vraag ik me nu al de hele tijd af of die man vanaf nu zijn neus zal moeten scheren?

ed x

Finally it’ll happen to me

Al van toen ik dertien was, wilde ik het. Maar het zat niet in mij. Ik heb er tegen gevochten, heb er voor gehuild, bloed zweet en tranen heeft het mij gekost, maar tenslotte heb ik er aan moeten toegeven.

Ik zou nooit een heterovrouw worden. Drie jaar gevecht voor niets. Ik kon het maar beter opgeven. En dus was ik – ben ik – lesbisch. Jip. That’s the reality. Life’s a bitch en zo meer van die dingen.

Tot gisteren… Want toen kwam de onverwachte wending! Mijn sprankel hoop! Tweeëntwintig jaar wacht ik al op deze buitenkans! Mijn kans om te worden zoals gij, en gij en gij misschien, en zeker niet zoals gij.

Ik ga hetero worden! Jaja, ge hoort het goed, ik word hetero! Goodbye pussy, hello dick!

Dankzij mijn iphone, de iTunes store en de speciale app die ik daar kan downloaden, zal ik eindelijk leren hoe ik venten sexy en stoer en aantrekkelijk moet vinden! Goh, hoe spannend allemaal!

Voor degenen die wel nog bij hun normaal verstand zijn en weten dat zulke belachelijke, idiote, stupide en uiteraard alweer christelijke zinsverbijsterende toestanden anno 2011 eigenlijk niet meer zouden mogen voorvallen, kunnen ook hier de absoluut noodzakelijke petitie ondertekenen om er voor te zorgen dat jonge homootjes of lesbiennekes niet ten prooi zouden vallen van dergelijke dwaze gedachtengangen. Want ocharme het is al niet altijd makkelijk om met die gevoelens om te gaan, laat staan dat je bovendien nog es zou moeten horen hoe je “bekeerd” moet worden…

Je bent wie je bent, hetero, homo, lesbo, bi of transgender. Je hoeft helemaal niet te veranderen!

ed x

Sluikreclame

Je hebt er misschien al es van gehoord, misschien ook niet, maar deze straffe fashionista’s zijn dus echt supergoed bezig! Mode met een hoek af, noemen ze dat dan, en dat alles op high heels…
zelf kan ik nog niet op 2 centimeter hoge hielkes lopen zonder op tijd en stond serieus mijnen poezeligen pied om te slaan, dus vind ik dat de rockchicks aka modeontwerpsters Cléo Baele en Sarah Bos aka Black Balloon wel een mondje sluikreclame op deze ei zo na dode site verdiend hebben!

Check out the teaser of their brand new summer collection…

check ook hun website http://shop.blackballoon.be

Wie weet, het zal mij misschien ook stimuleren om weer wat vaker een blogje in jullie richting te sturen…

Ovomaltine

Al van toen ik klein was, heb ik een vreemde band met Ovomaltine. U kent het misschien wel, da’s het product dat wel lijkt op Nesquick maar eigenlijk helemaal niet zo lekker is als de gewone chocomelkpoeder. En toch, als ik naar de winkel ga, en ik passeer langs de ovomaltinepotten, dan moet ik mij altijd beheersen om er niet toch rap ene in mijn karretje te leggen. Terwijl ik het eigenlijk niet eens lust. Heel vreemd eigenlijk. Het moet iets aan de vorm van die potten zijn peis ik. Ik weet het niet eerlijk gezegd.

En nu sinds kort (denk ik, want ik zag het nooit eerder) verkopen ze in de buurt van de nutella nu ook Ovomaltine choco. En ge kunt er toch wel donder op zeggen dat bibi hier het toch wel niet heeft kunnen laten om eens zo nen pot Ovomaltinechoco te kopen. Ovomaltine Crunchy… Met azo van die crispy brokskes erin.

En weet je wat?

Ik eet het eigenlijk niet graag! Of wat had ik gedacht! Het heeft gewoon die rare Ovomaltinesmaak die ik eigenlijk niet heel lekker vind.

Ik herinner mij één keer dat ik mijn Ovomaltinechocomelk wel lekker heb gevonden. Ja. Echt waar. Dat was die keer dat ik de melk veel te warm had laten komen, en ik bij slok één mijn waffel zo ferm had verbrand, dat mijn smaakpapillen tijdelijk naar de vaantjes waren. Ja, dat was een lekker Ovomaltientje.

Zou dat trouwens iets Ollands zijn? Ovomaltine? Wat wil dat eigenlijk zeggen? Ovomaltine. Geen idee eigenlijk.
Eigenlijk heb ik er wel immens veel reclame mee gemaakt é. In dit ene blogje heb ik zowaar al TIEN keer het woord Ovomaltine gebruikt (nu 11x!). Ik zou beter een compensatie aan de producent vragen!

Een heel jaar gratis Ovomaltine of zo…

ed x